'Rebekka schrijft uit het hart' viert vandaag haar eerste verjaardag!
Als je me dat vorig jaar had verteld, had ik het waarschijnlijk niet geloofd.
Wat begon als een zotte ingeving op een sneeuwdag in januari 2024 is het afgelopen jaar blijven groeien en groeien.
Eén jaar geleden bekeek ik alle gedichten die ik her en der had genoteerd of ingetypt. Op mijn smartphone, in notaboekjes, op kladbriefjes....
Het schrijven hielp me al een aantal jaren om emoties die ik moeilijk kon uitspreken toch vorm te geven in 'morning pages', een dagelijkse schrijfopdracht bedacht door Julia Cameron.
Elk geschreven woord gaf me een beetje extra lichtheid.
Elke geschreven zin liet me beseffen dat emoties uiten gezond is en je laat helen.
Ik bedacht plots dat ik anderen misschien kon helpen door het delen van mijn eigen emoties, die uiteindelijk toch universeel zijn. Wie ervaart er niet al eens eenzaamheid, verdriet, verlies, geluk, frustratie, liefde, hoop,… Maar ook het benadrukken van de schoonheid van de natuur, de verbinding tussen mensen,…
Ik voelde ineens de behoefte om dit te delen. Dus in '20 seconds of courage' plaatste ik mijn eerste gedicht op mijn persoonlijke facebookaccount. Het voelde als een bevrijding maar ook zeer eng. Je gevoelens zomaar online gooien. Wat zouden de mensen wel denken? Je verdriet, je onstuitbaar enthousiasme, je woede, je kinderlijke hoop, dat wordt niet zomaar gedeeld. Het emotionele taboe leeft nog zo hard in onze maatschappij.
Bij de eerste gedichten klikte ik dan ook met dichtgeknepen ogen op de 'deel-knop'. Maar uit de reacties kon ik afleiden dat volgers de emoties herkenden en dat ik dus niet zomaar alleen mijn eigen gevoelens deelde. Mensen vertelden me dat ze niet zoveel stil stonden bij hun emoties maar dat het wel fijn was om ze te herkennen in een gedicht. Dat er woorden werden gegeven aan hun verdriet, hun vreugde, hun pijn... Dus ik ging door met schrijven, voor mezelf maar ook voor jullie.
Ondertussen heb ik ook al regelmatig een writer's block ervaren. Momenten waarop de woorden even zwijgen. Ik heb geleerd om niet meer te panikeren als dit gebeurt.
Zodra ik de angst om niet meer te kunnen schrijven loslaat en mezelf wat zelfzorg gun, groeit mijn schrijfkracht weer. Ik wandel in de natuur, schilder, teken, schrijf mijn morning pages, zoek verbinding met vrienden en zo plots als mijn woorden verdwenen waren, verschijnen ze terug aan de horizon.
Schrijven laat me dus ook bewust zorgen voor mezelf. Omdat ik mijn emoties niet verstop én omdat ik schrijfinspiratie vind in de dingen die ik graag doe en waar ik energie uit haal. Op naar nog veel meer gedichten van 'Rebekka schrijft uit het hart' dus.
Reactie plaatsen
Reacties