Hoe vaak probeer jij iets nieuws? Iets dat je nog nooit gedaan hebt en waarvan je misschien zelfs denkt dat het niet bij je past…
Iets dat heel spannend aanvoelt maar dat ook je nieuwsgierigheid wekt…
Tientallen vragen schieten door je hoofd. Zou ik het fijn vinden? Zou ik nieuwe, interessante mensen ontmoeten? Ga ik er spijt van hebben, ga ik angst voelen? Ga ik een nieuwe hobby ontdekken gewoon omdat ik een sprong in het onbekende heb gewaagd?
Onlangs nam ik deel aan een workshop handpan. De handpan is een muziekinstrument dat vaak gebruikt wordt bij meditaties en klankhealings. Het zou mogelijk zijn om dit instrument intuïtief te bespelen en het zou je begeleiden bij je eigen meditaties. Nadat ik al regelmatig filmpjes van handpanmuzikanten op youtube bekeek en beluisterde, begon ik ervan te dromen om dit instrument zelf eens te bespelen. Je moet weten dat ik nooit verder ben gekomen dan het vals bespelen van een blokfluit in de middelbare school. Faalangst en schaamte om in groep te spelen staken al vlug een stokje voor alle muzikale experimenten. Ik had de droom om een instrument te bespelen al lang mooi en veilig opgeborgen. Maar de handpan kon me wel over de streep trekken.
Dus trok ik naar de workshop.
En ja hoor, al mijn ‘vertrouwelingen’ waren ook op post: mijn innerlijke criticus kwam onmiddellijk om de hoek loeren. Faalangst liet mijn polsen, die moeten golven over de handpan, verstijven. Door mijn hoofd spookten gedachten als: ‘Zie je wel dat muziek spelen niks voor jou is, nu zit je hier tussen mensen die het wel zullen kunnen, waarom dacht je dat je dit leuk zou vinden?’
Maar ik zat er en ik ging het proberen. Ik focuste me op de groep lieve mensen rondom mij, op de huishond die vrolijk tussen de handpannen zigzagde en nam me voor om letterlijk gewoon te ‘spelen’ en te genieten. En hopelijk niet te vals te klinken. Maar blijkbaar kan dat niet bij een handpan. Oef…
Langzaamaan kon ik mijn polsen en vingers soepeler bewegen en daadwerkelijk wat mooie klanken voortbrengen. De ‘jamsessie’ waarbij we in groep een eenvoudig ingeoefend stukje speelden, voelde als een verlossing. Oefenen, doorzetten maar ook loslaten en er gebeurde daadwerkelijk iets muzikaals. De ondermijnende gedachten veranderden in ‘Ja, dit is leuk, ja, hier geniet ik van…’ Ik begon zelfs ritmisch mee te bewegen op de muziek. Wie me kent, weet dat dit niet zo vanzelfsprekend is voor mij. Maar mijn gevoel sprak en mijn lichaam volgde intuïtief.
Was deze plek buiten mijn comfortzone eerst eng? Jahaa!
Heb ik er spijt van? Nee!
Heb ik ervan genoten? Heb ik nieuwe mensen leren kennen? Heb ik iets plezants bijgeleerd? Ja, ja en ja!
En last but not least, ga ik nog eens op verkenning in deze muzikale handpanplek? Ja!
Dus, stap jij al eens uit jouw comfortzone?
Het kan zo eng zijn. Het kan ook helemaal tegenvallen… Maar het kan ook een ontdekking zijn, een verrijking en het kan je brengen op plekken waarvan je dacht dat je er nooit zou komen.
Zoals één van mijn favoriete quotes van Erin Hanson: ‘What if I fall? Oh but my darling, what if you fly?’ (Wat als ik val? O maar lieverd, wat als je vliegt?)
Zeg dat eens tegen jezelf als je twijfelend op het randje van je comfortzone balanceert en spring dan… misschien vlieg je wel!
Liefs,
Rebekka