Als ik te lang niet goed voor mezelf zorg, teveel stress heb, mijn grenzen niet bewaak, roept mijn lichaam mij tot de orde.
Omdat ik niet luister naar mijn lichaam en maar doorga, gebeurt er iets dat me verplicht om tot stilstand te komen. Ik word ziek of krijg een blessure.
Het betert pas op het moment dat ik rust neem, als ik bewust voel wat ik nodig heb en actie onderneem om beter voor mezelf te zorgen.
Twee jaar geleden kon ik ervaren hoe je lichaam en je geest zo kunnen vastzitten in overlevingsmodus dat je je brein moet herprogrammeren. Na een extreme, jarenlange stressperiode had ik enorm veel pijn in de streek rond mijn heup. Elke beweging deed pijn en de pijn straalde uit naar mijn been en mijn rug. Ik zakte door mijn knie als ik trappen maakte, ik had pijn als ik lag, als ik stapte, als ik zat,… Ik voelde me stokoud door de beperking in mijn bewegingen. Er moest iets serieus mis zijn.
Na een MRI, bezoeken aan de dokter en de kinesist bleek dat er fysiek niets aan de hand was. Ik kon het niet geloven. Wat moest ik dan doen om beter te worden? Ik deed aan yoga, ik wandelde maar dat hielp niet.
Dankzij de holistische aanpak van mijn kinesist werd het vlug duidelijk dat mijn lichaam in overlevingsmodus stond. Een oude blessure die al lang genezen was, gaf nog steeds pijnklachten.
Je geest is sterk en kan je vanalles wijsmaken. Zelfs pijn waar geen fysieke reden meer voor is. Het afleren van die automatische pijnreactie is een kwestie van geduld, trainen en blijven volhouden.
De pijn had zich door jarenlange stress en bijbehorende spierspanning vastgezet in mijn lichaam. Mijn brein moest leren dat het weer veilig was om te bewegen. Het was niet meer nodig om bij stress mijn spieren te laten verkrampen en pijnsensoren te activeren bij elke stap.
Ik was sinds een paar jaar beginnen wandelen dus we kozen die vorm van beweging om te trainen. Maar ik kon maar een kwartier stappen en dan zei mijn lichaam dat het genoeg was door me pijn te laten voelen. Mijn kinesist raadde me aan om toch door te gaan op dat punt. Het was bewezen dat er fysiek niets mis was en dat er geen blessure was die ik kon verergeren door verder te lopen.
Het leek alsof er in mijn hoofd een klokje geïnstalleerd was dat exact na 15 minuten een alarm gaf. Mijn brein stuurde dan een pijnsignaal naar mijn heup en been. Terwijl ik, al wandelend, trainde om beter te worden, hield ik steeds in de gaten of ik zonder pijn over die magische grens van 15 minuten geraakte. Maar die ingebouwde klok was feilloos. Na een kwartier was de pijn weer hevig en moest ik al mankend terug naar huis wandelen.
Ik bleef gefocust op dat kwartier en veroordeelde mezelf telkens ik vaststelde dat ik nog steeds niet langer zonder pijn kon wandelen. De kinesist raadde me aan om de tijd compleet te negeren. Dus ik verbood mezelf om te kijken hoe snel de pijn begon. Ik probeerde om tevreden te zijn met elke stap die ik zette. En ik leerde om mezelf niet te veroordelen als ik de geplande wandeling niet zonder pijn kon voltooien.
Langzaam, heel langzaam maar zeker, begon het te verbeteren. Ik maakte steeds langere wandelingen in de natuur totdat op een dag die valse pijnsignalen verdwenen. Ik stapte een uur, twee uur, drie uur zonder die verlammende pijn. En als ik toch pijn had, dan vertelde ik mezelf: ´Er is niets mis met mijn lichaam, het is veilig om te wandelen, ik ben veilig.´ Na een paar maanden begon mijn brein dat te onthouden en reageerde het niet meer met het sturen van onnodige pijnprikkels.
Ik ben zo dankbaar dat ik de juiste begeleiding heb gevonden waarbij er gekeken werd naar de link tussen stress, spierspanning en lichamelijke pijn. De adviezen en de training hebben me geholpen om me extra bewust te worden van het effect van stress. Ik probeer nu vlugger te luisteren naar alarmsignalen van mijn lichaam. Het afleren van zo´n automatische stressreactie duurt veel langer dan op tijd stilstaan bij het onderliggende probleem en een oplossing zoeken.
De pijn aan mijn heup is nog altijd niet volledig uit mijn leven verdwenen. Het is een waardevolle stressindicator geworden. Als mijn heup pijn doet, hou ik halt om te voelen hoe het met mij gaat. Wat is er in mijn leven aan de hand waardoor mijn overlevingsmodus weer in gang schiet? Ben ik iets aan het doen dat niet bij me past, dat me energie kost en me niets teruggeeft? Meestal weet ik vlug waarom mijn interne alarmklok weer afgaat. Dan pas ik me aan, met respect voor mezelf en voor wat ik nodig heb. Ik kies ervoor om even te rusten, of net om meer te bewegen, om een ander pad in te slaan,... Dan kan ik weer verder, tot het volgende alarmsignaal. Want zelfzorg is een blijvend aandachtspunt om je goed te blijven voelen.
De Crealiever ateliers zijn de ideale zelfzorg om even stil te staan bij wat je voelt en wat je nodig hebt.
Liefs,
Rebekka